Oglądamy często filmy i seriale. Najczęściej widzimy to, co widzimy albo nawet mniej. Ale każda produkcja posiada swoją kuchnię czasem ciekawszą niż samo dzieło. W tej kuchni kręcą się czasem setki ludzi: wózkarze, oświetlacze, elektrycy, do kształtu końcowego przyczyniają się scenografowie, muzycy, dekoratorzy. Nazwiska niektórych nie pojawiają się wśród napisów końcowych lub zapisywane są małymi czcionkami. Teresa Gruber całe życie zajmowała się dekoratorstwem wnętrz.

Moje spotkanie z nowotworem uczuliło mnie na tę dolegliwość, także u innych. Tuż koło ulicy Alternatywy na Ursynowie mieści się Hospicjum Onkologiczne. Udałem się tam z propozycją, by trochę rozbawić pacjentów. Pani, która mnie wysłuchała, pomysł się w zasadzie spodobał, ale uprzedziła mnie, że to może się nie udać. Wielu pacjentów nie rusza się z łóżek, inni mają mocno ograniczony kontakt ze światem, poza tym są nieufni. Nie są też w stanie skupić się, więc takie spotkanie

Dziś spotkam się z Hanią Bieniuszewicz. To ta striptiserka z serialu, która nie mogła uzbierać na mieszkanie. Była wstydliwa, co w tym zawodzie jest raczej wadą niż zaletą. Zarabiała więc niewiele. Spróbuję się dowiedzieć, czy ta rola była dla niej ważna i odkrywcza i czy ma już mieszkanie. Mam też spotkać się z Anią Chitro, serialową żoną Laryngologa, czyli „Lewatywy”. Ale muszę poczekać, bo Ania jest właśnie w Austrii i nie wraca stamtąd do Polski, lecz leci do Francji by tam

Śmierć jest jednym z najbardziej banalnych wydarzeń w życiu człowieka. Nie wiem, czemu temu nieuniknionemu wydarzeniu nadaje się w naszej kulturze wielkie znaczenie. Nie wiem, czemu z tej okazji trzeba płakać, a nawet szlochać, ubierać się w czerń i nie pić alkoholu. Albo pić, jakby nie było lepszych okazji. Osiągnąłem wiek, w którym czasem myśli się również o śmierci. By uniknąć tego, czego w celebrowaniu śmierci nie lubię, zdecydowałem się na ofiarowanie mego

Na Spotify zamieściłem właśnie długą rozmowę z Jerzym Bończakiem, aktorem, który zagrał w setkach filmów. Los nas złączył w serialu „Alternatywy 4”, którego byłem współautorem. Jurek zagrał w nim konstruktora Manca, twórcę robota kolejkowego. Jak sam twierdzi, stworzył w tym serialu podstawy sztucznej inteligencji. Dał też temu serialowi coś niezmiernie ważnego, a mianowicie zbudował niezdarnie, zgodnie ze scenariuszem, wątek niespełnionej miłości . Podkochiwał się, z równie

Kilka lat temu pracowałem w telewizji Superstacja, gdzie robiłem cotygodniowe reportaże na dowolne, interesujące mnie tematy. Niektóre z nich interesowały również widzów. Jednym z nich było zjawisko umierania, o którym mówi się mało albo zawstydzonym szeptem. Trochę na przekór temu zjawisku trafiłem do hospicjum onkologicznego na Ursynowie. Miałem okazję poznać pacjentów, z których niektórzy nie opuszczali swych łóżek, inni chodzili, wychodzili na patio, gdzie palili papierosy. W pamięci utkwiła mi ciepła,

Za chwilę skończę 77 lat. To będzie zwykły dzień, normalny czwartek, jakich w roku bywa 52. Ja będę miał za sobą 4004 czwartki. Ale ten zbliżający się czwartek skłonił mnie do kilku refleksji. Urodziłem się w 1947 roku w Szczecinie. Miasto było w dużej części zburzone, zaopatrzenie w podstawowe produkty było mizerne, matka nie miała pokarmu. Znajomi zdobyli dla nas kozę. Zamieszkała w tzw. loggii, czyli we wnęce budynku

Włączyłem telewizor o poranku i w rogu ekranu zobaczyłem czarną wstążeczkę. Pierwsza myśl paniczna, że kiedy zabawiałem się w lokalu pana Romana “Zakąski przekąski” vis a vis pałacu prezydenckiego, a potem spałem pijackim ciężkim snem, ogłoszono żałobę narodową. Kolejna myśl, która pojawiła mi się w skołatanej głowie, była równie absurdalna: żałobę ogłoszono z okazji śmierci Maćka Rybińskiego. Przed dwoma dniami byłem na jego pogrzebie, sam pan prezydent przez umyślnego